"Hej, co z tobą?!"."Zepsuł się". "Przestał Działać". "Zostawmy go tutaj".
Usłyszał to jakby z innego świata. Nie wiedział ile minęło już czasu. Przestał się tym przejmować.
-"Czy ja nie żyję...?" - pomyślał numer 125, kiedy nagle otworzył oczy. Usiadł, podnosząc z podłogi kapelusz, na którym zadzwoniły złote dzwonki, naciągając go na oczy, które znikły teraz w jego cieniu. - "Czy to niebo... A może piekło...? Gdzie ja jestem...?" - nasuwały mu się na myśl przytania. Wstał z podłogi rozglądając się wokoło i jeszcze mocniej naciągając na oczy kapelusz. - "A...A jeśli to... Pałac księcia...?!" - spanikował nagle, lecz za chwilę się uspokoił. - "Przecież tu nikogo nie ma..." - Numer 125 usiadł na kamiennych stopniach, podpierając głowę dłońmi. - "Gdzie są wszyscy...?"

Mag rozejrzał się wokoło, przysłuchując się kapiącej wodzie. Po kilku minutach wstał z pewną decyzją. Pójdzie zobaczyć dokąd prowadzi ten korytarz. - "Muszę iść przed siebie." - pomyślał, stając jeszcze na chwilę i oglądając się za siebie. Przełknął głośno slinę, kierując się wgłąb korytarza...

Z każdym krokiem, numerowi 125 wydawało się, że jest ciemniej. Nic już nie widział. Wymacał ręką jakiś korzeń, po czym urywając go, wyjął z kieszeni duży, złoty dzwoneczek, którym zadzwonił.
- "Fira" - wyszeptał w kierunku korzenia, który teraz rozbłysnął płomieniem, rozświetlając stopniowo ciemności...

Chłopak krzyknął. -"Czy to są..." - pomyślał, cofając się o krok. -"Nie... proszę!" - poczuł, że ręce i nogi zaczynają drżeć. Podszedł do leżących ciał, szarpiąc je delikatnie. - Wstańcie, prosze...! No dalej...! - jęknął, a po jego policzku spłynęła łza. - "Czy oni się zepsuli...? Czy ja też tak skończę...?" - zapytał siebie w myślach, po czym położył dłoń na czole jednego z nich, po czym wstał, zamknął oczy i na slepo zaczął biec przed siebie, zostawiając ciała daleko za sobą...