Dni na pustyni są ciężkie jak brzemię rozpalonego nieba. Nabrzmiałe słońce wylewa niewysłowiony żar na cierpiącą ziemię. To jak miejsce egzekucji: bez chmur, zlitowania. Sama bezpośredniość, promienie pod kątem prostym i nic więcej.
W chłodnych lepiankach można jednak znaleźć kojący cień.
„Niski, skromny chłopiec siedział pod drzewem w upalny dzień…”
Choć i tam temperatura waha się pod dużymi cyframi.
„W ręce ściskając złote monety o dziwnych napisach.”
- „Po co mi te monety…? Nie można ich zjeść ani sprzedać, jaką więc mają wartość? Po co mama mi je dała…” – pomyślał, obserwując błyszczące monety na otwartych dłoniach.”
Cisza i spokój, przerwana nagle jakimś hałasem.
Czy to słońce krzyczy w cierpieniu…?
„- Kotori! Uciekaj, Kotoriii!!!
- Mama…? – powiedział zaskoczony do siebie, wyglądając zza drzewa. Buchnęły płomienie…”
Gorąco nie dawało mu spokoju. Ciągle śniły mu się koszmary z przeszłości… Ten dzień był długi. Nikczemny, niewdzięczny, ukryty pod maską cierpienia.
„Jej twarz, dotąd piękna i nieskazitelna, teraz pokryta spalonymi szczątkami ludzkiej skóry, rozciągnięta była w grymasie cierpienia. Wokoło roznosiła się woń śmierci.
- Idźcie po chłopca. – Zarządził ktoś, a reszta magów poczęła wykonywać polecenie.
- Mamooo!!!”
Przewrócił się na drugi bok. Sny nie dawały mu spokoju.

Kotori rozejrzał isę wokoło, niepewnie łapiąc katanę, która spoczywała zaraz obok niego. -"C...Co to...?" - pomyślał, omiatając wzrokiem wszystko dookoła i wypatrując jakiejś podpowiedzi.

Chłopak nie ruszał się gwałtownie, gdyż wiedział, że nie nalezy tego robić w razie zagrożenia. Mocniej zacisnął palce na katanie, patrząc wprost w oczy węża. Poczuł jak kropelka potu spływa mu po skroni. Jego ciało zaczęło mimowolnie drżeć -"Jesteś tchórzem, Kotori" - pomyślał. - "Jak chcesz pokonać swoje lęki...?" Skrzywił się, gdy poczuł język węża muskający jgo policzek. -"Nie zdołałeś jej obronić, bo jesteś tchórzem. Tchórzliwe dziecko... Nie potrafi samo o siebie...zadbać." Jeszcze mocniej zacisnął palce na katanie, do tego stopnia, że stały się białe. Nagle szybkim ruchem wyjął ją z pochwy i zamachnął się na wielkiego gada...

Kotori spojrzał na nie z obrzydzeniem.
Po chwili w jego umyśle głowa węża zamieniła się w twarz tak znajomą, patrzącą na niego spod huczących płomieni.
- "Czy to ja zrobiłem...?" - pomyślał, będąc w szoku. Wstał szybko z gorącej posadzki, wychodząc na zwanątrz. - "Nie chcę na to patrzeć".